Scenariusz zajęć z książką „Z notatnika młodego podróżnika. Pojazdy i nie tylko”

Z notatnika młodego podróżnika. Pojazdy i nie tylko
Tekst: Katarzyna Węgierek
Ilustracje: Ryszard Niedzielski
Wydawnictwo Widnokrąg, 2011

Zajęcia przeznaczone są dla dzieci w wieku 7–10 lat

Czas trwania: 60 minut

I. Spotkanie z książką „Z notatnika młodego podróżnika…” może być doskonałym sposobem na rozpoczęcie z dziećmi rozmowy o odmiennych zwyczajach innych kultur.

Spotkanie dla dzieci w wieku 7–10 lat (można też zaprosić dzieci młodsze, ale minimum 5-letnie).

Przeprowadzenie spotkania nie wymaga od organizatorów specjalistycznej wiedzy.

II. Podczas spotkania potrzebne będą:

• książka „Z notatnika młodego podróżnika. Pojazdy i nie tylko”,
• rolki po papierze toaletowym (przecięte wzdłuż na pół ; 1 rolka na 2 dzieci),
• kolorowa bibuła (krepa/krepina) pocięta na wąskie paski (długość pasków ma być 3 razy dłuższa niż długość rolki),
• wycięte z kartonu maski z otworami na oczy- sznurki lub wstążki do zawiązania masek na głowach oraz do przymocowania zwisających kawałków bibuły,
• klej (po jednym na dziecko),
• kredki,
• nożyczki (po jednej parze na dziecko),
• aparat fotograficzny.

III. PRZESTRZEŃ

Przestrzeń powinna być zaaranżowana tak, aby dzieci mogły swobodnie usiąść przy niskich stolikach. Jeśli w bibliotece nie ma niskich stolików, przy których dzieci mogłyby rysować, wystarczy kawałek podłogi. Warto zadbać o miejsce na wyeksponowanie prac plastycznych.

IV. DZIAŁANIA PROMOCYJNE PRZED SPOTKANIEM

• Jeśli stale współpracujesz z grupą dzieci (np. grupą zabawową, przedszkolakami, uczniami najmłodszych klas podstawówki), przekaż im zaproszenia!
• Wykorzystaj plakat promujący książkę i inne materiały towarzyszące scenariuszowi.
• Zamieść informację o spotkaniu na stronie internetowej Twojej biblioteki, blogu czy profilu na Facebooku.

V. PRZEBIEG SPOTKANIA

W trakcie spotkania rób zdjęcia, aby mieć pamiątkę.

1. POWITANIE – (5 min)

Kilka słów przywitania. Dzieci przedstawiają się i kolejno wymieniają pojazdy, a następnie odpowiadają na pytanie, jakimi po-jazdami mogą kierować dzieci.

2. ZABAWA I: Dlaczego łodzie pływające po Mekongu mają oczy? (20 min)

Wprowadzenie (5 min.)

Krótka prezentacja „Z notatnika młodego podróżnika. Pojazdy i nie tylko” – osoba prowadząca mówi o podróżującym Tomku, o tym, że Tomek bardzo interesuje się pojazdami, a w przyszłości chce zostać konstruktorem, dlatego teraz podczas podróży robi notatki. Można też wyszukać w Internecie zdjęcia przedstawiające pojazdy z różnych stron świata i pokazać je dzieciom w formie prezentacji. Należy pamiętać by, ściągając zdjęcia, nie naruszyć niczyich praw autorskich.

Następnie należy omówić rozdział „Łodzie Mekongu”. Opowiada on o niebezpiecznej, pełnej wirów rzece Mekong. Prowadzący wyjaśnia, co to jest wir, i pyta dzieci, czy widziały kiedyś jakiś, np. w rzece płynącej przez ich miejscowość. Dla zobrazowania tego zjawiska dobrze jest wspomnieć, że malutki wir można również zobaczyć w wannie przy spuszczaniu wody.

Osoba prowadząca zajęcia wyjaśnia, dlaczego łodzie pływające po Mekongu mają oczy – otóż Wietnamczycy wierzą, że duchy i demony z rzeki Mekong, kiedy zobaczą taką łódź z oczami, przestraszą się i uciekną w głębiny, a łódź dzięki temu bezpiecznie dopłynie do portu. Można jako ciekawostkę pokazać zdjęcie z książki, na którym kobieta wiosłuje nogami (str. 14). Można też podobne zdjęcia znaleźć w Internecie.

Więcej o rzece Mekong można przeczytać tutaj: http://www.panstwaswiata.pl/rzeki/mekong/

Praca plastyczna (15 minut)

Każde dziecko koloruje swoją maskę na oczy, tak aby była straszna i można się było jej przestraszyć. Później dzieci zakładają swoje maski.

3. ZABAWA II: Łodzie z trzciny totora (25 min)

Wprowadzenie (5 minut)

Krótka opowieść o tym, gdzie leży jezioro Titicaca (w Peru i w Boliwii) i jak bardzo wysoko jest położone (np. w odniesieniu do polskich szczytów górskich – np. do Rysów). Dzieci odpowiadają na pytanie, czy znają jakąś postać bajkową, która pochodzi z Peru (Miś Paddington). Osoba prowadząca wyjaśnia, co można zrobić z trzciny totora (łodzie, domy i całe wysepki, na których buduje się domy). Trzcinę totora można również jeść. Dzieci opowiadają, z czym lubią jeść kanapki zabierane do szkoły.

Praca plastyczna (20 min.)

Dzieci wykonują swoją łódź z trzciny totora. Każde dostaje połówkę rolki po papierze toaletowym. Dzieci smarują klejem wypukłą stronę rolki na całej powierzchni. Następnie przyklejają do niej jeden przy drugim kolorowe paski krepy – w taki sposób, aby dość długie końce pasków zwisały swobodnie z dwóch, krótszych boków przeciętej rolki. Zwisające paski bibuły przewiązuje się sznurkiem, tak aby krepa utworzyła dziób i rufę łodzi. Po związaniu paski powinny być zadarte do góry.

Dzieci po sprzątnięciu stolików robią wystawę z wykonanych przez siebie łodzi. Żeby łodzie się lepiej prezentowały, można  z niebieskiej krepiny/bibuły zrobić rzekę. W tym celu trzeba przykleić kulki krepy do kartonu lub rzucić na niego paski bibuły. Po zajęciach dzieci mogą zabrać do domu swoje prace. Warto namówić dzieci, aby spróbowały w podobny sposób pobawić się z kolejnymi rozdziałami książki.

Kartki z opracowanymi przez autorów zadaniami do wykonania można kserować, aby dzieci mogły się bawić, nie niszcząc książki z księgozbioru biblioteki.

Akcja „Wielokulturowość – jestem na tak!” to akcja dla bibliotek, przeprowadzona w 2014 roku przez Fundację Rozwoju Społeczeństwa Informacyjnego i Wydawnictwo Widnokrąg. Biblioteki, które wzięły udział w akcji, otrzymały książki Wydawnictwa Widnokrąg i zorganizowały wakacyjne zajęcia dla dzieci i młodzieży. Scenariusze zajęć przygotowane w ramach akcji promują wielokulturowość, uwrażliwiają na trudną sytuację emigrantów czy uchodźców, uczą tolerancji i zrozumienia dla różnych kultur i obyczajów.